prolog

— Jeszcze jedno słowo, a nie ręczę za siebie, Malfoy!

— Cicho bądź, nie moja wina, że robisz to źle, Granger...

W takiej miłej atmosferze odbywała się pierwsza lekcja eliksirów dla siódmych klas. Slughorn nie postawił przed swoimi uczniami trudnego zadania, mieli uwarzyć w parach Eliksir Euforii, tak na rozgrzewkę przed ciężkim rokiem przygotowującym do Owutemów. Po wyjaśnieniu wszystkiego, usiadł za katedrą i rozkoszował się kandyzowanymi ananasami, które dostał od któregoś ze swoich podopiecznych, zapewne liczącego na to, że tym drobnym prezentem zasłuży sobie na zostanie członkiem Klubu Ślimaka.

Niewiele osób z jej rocznika wróciło do Hogwartu po pokonaniu Voldemorta, co Hermiony wcale nie dziwiło, ale ostatnią osobą, jaką by o to podejrzewała, był Malfoy. Liczyła na chociaż jeden rok spokoju, lecz już od samego początku przekonała się, że to marzenie ściętej głowy. Ślizgon, chociaż ich relacje przestały być wrogie a polegały raczej na chłodnej tolerancji, nie stronił od złośliwych uwag wygłaszanych niby pod nosem, ale dbał o to, by dziewczyna wszystko słyszała.

— To zrób to lepiej, ja umywam ręce — wycedziła, wściekła na niego potwornie. Poszło im o głupotę, a konkretniej o to, że wytknął jej krzywe siekanie pancerzyków chitynowych. Sam nie zrobił nic poza porwaniem liści mięty, jakby ta czynność wielce zmęczyła jego szlacheckie ręce.

— Jestem teraz zajęty czymś innym. Nie odwalę za ciebie całej roboty, nagle znudziło ci się bycie najlepszą? — Uśmiechnął się drwiąco, przekroił cytrynę na pół i wycisnął sok bezpośrednio do kociołka.

— NIE! Dodałam już...

Jej słowa zagłuszył świst podobny do wybuchu Fajerwerków Weasley'ów. W następnej sekundzie eliksir eksplodował, rozrzucając wokół mnóstwo gęstej, niebieskawej piany. Na szczęście Malfoy szybko rzucił się na ziemię i pociągnął za sobą Hermionę, reszcie klasy też udało się uniknąć wypadku.

Eksplozja nie była niebezpieczna, choć takie sprawiała wrażenie, narobiła po prostu mnóstwo hałasu i bałaganu.

— Czy nikomu nic nie jest? — spytał głośno Slughorn, wysuwając czubek głowy zza swojego biurka, kiedy wszystko ucichło. Spojrzał zawiedziony na swoje ananasy, teraz całe w pianie, dopiero później omiótł wzrokiem klasę. Uczniowie mrukliwie dali znać, że wszystko w porządku. — Panie Malfoy, panno Granger, proszę iść do pielęgniarki i... hm... Na następną lekcję przynieście mi dwie stopy pergaminu na temat właściwego zachowywania się w klasie eliksirów, z zaznaczeniem skutków braku współpracy. Żegnam.

W milczeniu opuścili salę i również nie rozmawiając dotarli do Skrzydła Szpitalnego. Pani Pomfrey kazała im poczekać, więc usiedli na jednym z łóżek, ostentacyjnie się ignorując. Hermiona odruchowo chciała poprawić włosy, ale wtedy zorientowała się, że coś jest nie tak...

— Na Merlina! — wrzasnęła, kiedy zerknęła w szybę gabloty z lekami. Draco o mało co nie spadł z łóżka, słysząc te krzyki, bo to nie był jej głos. Ani jej ciało. On też czuł się jakoś dziwnie.

Ostatnim, czego pragnął było utkwienie w ciele Granger. Ona też nie wyglądała na zadowoloną z zostania Malfoyem.